Mieć ciastko i zjeść ciastko

Przez ostatnie dwa dni byłem przewodnikiem po Paryżu. Drugi to już raz, ale pierwszy na tak dużą skalę. Zawitała do miasta moja koleżanka wraz z siostrą, zaoferowałem się oprowadzić je nieco, pokazać rzeczy bardziej i mniej znane, pomóc przejść przez gąszcz uliczek i stacji metra. Mam nadzieję, że udało mi się pomóc im i nie zniechęcić swoim ciągłym poganianiem i kilkoma omyłkami, owocującymi dodatkowymi kilometrami à pied.

Ale ja nie o tym, jak zwykle. Dotychczas zwiedzałem Paryż głównie sam. Najważniejsze zabytki, póki jeszcze było wyjątkowo ciepło, widziałem z koleżanką, która także tu studiuje, ale były to głównie kościoły, ogrody, pałace czy jakieś egzemplarze małej architektury. Dużo więcej kilometrów zrobiłem jednak sam. Za każdym razem wydawało mi się, że chyba lepiej jest odwiedzać kolejne miejsca z kimś, dzielić się refleksjami, oceniać, opisywać. Teraz jednak nie jestem już taki pewien. Obserwowałem dziś jedną z moich towarzyszek, jak zatrzymuje się przed obrazami i przystaje. Zupełnie inaczej jest móc zajrzeć do galerii, by w swoim własnym tempie i skupieniu podziwiać kolejne dzieła sztuki. Ma swoje zalety zatem bycie samemu. Z drugiej jednak strony, jak już człowiek tylko napatrzy się, znajdzie ciekawy detal, chce go komuś pokazać i wtedy przydaje się ktoś, najlepiej o podobnej wrażliwości. Dylemat. Iść podziwiać obraz samemu i nie oglądać go samemu. Mieć ciastko i zjeść ciastko.

Luwr, nasz główny dzisiejszy punkt, jest miejscem, którego nie powinno zwiedzać się barbarzyńsko, pędem przez kolejne sale, galerie i schody. Dziś niestety musiałem tak "animować" naszą wędrówkę po muzeum, że odebrałem moim współtowarzyszkom pełną możliwość obcowania, tak, obcowania (choć brzmi to nieco jałowo, kiczowato) ze sztuką. Mam też jednak nadzieję, że rozpoczęta "gra w Veermery", poszukiwania stelli Hammurabiego, obgadywanie Wenus z Milo czy narzekanie na Mona Lisę sprawią, że choć trochę ułatwiły i uprzyjemniły im wizytę.

Dzięki jednej z nich zauważyłem też na jednym z moich ulubionych dzieł w Luwrze, Rembrandtowskim Rozpłatanym wole, niedostrzeżony niegdyś detal - małą tajemnicę kryjącą się na drugim planie, za co muszę oczywiście podziękować. Poniżej, wywołujący konsternację, obraz.

Źródło: http://www.artinthepicture.com/paintings/rembrandt/the-slaughtered-ox/

Rembrandt, Rozpłatany wół